Kathang isip para sa araw na ito

Dumating ang umaga Ako'y nagising Paglingon sa tabi Ika'y himbing na himbing Sa pagtulog ayaw magising Pinagmasdan ko iyong mukha Nakatingin, nakatitig Kay sarap sarap mong pagmasdan Hinaplos ko ang iyong mukha Ang iyong buhok Ang iyong tenga Hinawakan iyong labi Hindi ka umimik Ngunit ang noo'y kumunot Tinanggal ko aking kamay Maya-maya'y tumalikod Naiwan akong nakatitig Sa likod mong malapad Napaluha, hindi alam gagawin Ako'y tumahimik, napahiya Umahon ako mula kama Nagbihis, nagsapatos Lumingon ako para tingnan ka Ngunit likod mo pa rin aking nakita Binuksan ko ang pinto Ika'y napalingon Nagkatinginan tayo Pero wala pa ring imik mula sa'yo Patuloy akong lumabas Hindi ka gumalaw Walang ibang narinig Kundi ang puso kong nadudurog

I SUDDENLY REALISED.

I DON'T WANT TO BE.

TREATED LIKE SHIT.

08.08.2018

Today's thoughts

I've been meaning  to write, not sure if this is a poem, something like this ever since April. It's something  simple, but takes a lot of burden off my shoulders. Well, here goes.

Untitled

Marami nang nakilala

Naging masaya ang mundo

Pero sa dulo ng araw

Matapos ang lahat ng kaguluhan 

Isa lang ang hinahanap-hanap ko

Kapayapaan, katahimikan

Balanse, katatagan

Lahat ng ito, ramdam ko sa iyo

Sa gitna ng kaguluhan

Ikaw ang ankla ko

Paulit-ulit nagtanong sa sarili

Naging sigurado sa iyo

Ngunit biglang nagunaw, ika’y lumisan

Ang kirot kailanma’y

Hindi nilubayan

Nalaglag sa kinatatayuan

Nawala sa nilalakaran

Nabasag, nadurog

Napitpit nang todo

Ang pusong sumasamo

Bawat paggising

Ang kirot tila’y umiigting

Sinubukan kalimutan ka

Nakipagkilala, nakisalimuha

Maraming kinilala

Pero ikaw ang katangi-tangi

Hinahanap ng katauhan ko

Makasama habambuhay

Ikaw pa rin

Bakit hindi mo dinggin?

Lubos na pagmamahal

Malalim, lumalagablab

Matibay, walang kupas

Totoo at tunay

Ang kaya kong ibigay

Kailanma’y hindi dapat mangamba

Wala ni isang karampot

Ng pag-aalinlangan

Handang ibigay 

Buong isip, puso, at pagkatao